Media & Publicaties

Op het DS Podcastfestival werd zaterdagavond het proces van true crime gevoerd: is het populair entertainmentgenre schuldig of niet? Podcastmaker Loore Nelen, advocaat Joris Van Cauter, parketmagistraat Céline D’havé en rechercheur Sam Vanhecke luisterden naar klassiekers Serial en West Cork. “Het gevaar bestaat dat iemand valselijk beschuldigd wordt.”

Dat er ethische bezwaren te maken zijn bij de explosie aan truecrimepodcasts en televisiereeksen, is een zekerheid. Maar is het genre inherent schuldig? Dat zeker niet. Daar waren podcastmaker Loore Nelen, advocaat Joris Van Cauter, parketmagistraat Céline D’havé en rechercheur Sam Vanhecke het over eens. Die laatste drie verleenden hun medewerking aan Nelens en Max-Lena Vanden Eyndes podcast De zaak Y over de pro’s en contra’s voor het inzetten van DNA-onderzoek in moordzaken. Voor het DS Podcastfestival luisterde het viertal naar de legendarische truecrimepodcasts Serial en West Cork en deelden ze hun bevindingen op het podium met journalist Heleen Debeuckelaere.

In Serial onderzoekt journalist Sarah Koenig een vijftien jaar oude moordzaak. De centrale vraag? Is Adnan Syed ten onrechte veroordeeld voor de moord op zijn ex-vriendin, de 18-jarige Hae Min Lee. Ook in West Cork worden vragen gesteld bij de rechtsgang: ging de Engelsman Ian Bailey vrijuit in de moord op de Franse Sophie Tuscan du Plantier in 1999? “Podcasts die gerechtelijke dwalingen blootleggen, kunnen bijdragen tot het rechtzetten ervan”, vindt Van Cauter. D’havé is het daar mee eens: “Vandaag kunnen we met meer zekerheid zeggen of iemand schuldig is, omdat we de bewijslast wetenschappelijker kunnen onderbouwen.” Als recherche heeft Vanhecke zelf ondervonden dat de onderzoeksmethoden sterk verbeterd zijn in vergelijking met twintig jaar geleden.

Toch zijn er ook kanttekeningen te maken bij de wijze waarop Koenig in Serial zelf op onderzoek trekt. “Soms wordt iemand genoemd in een onderzoek naar een verdacht overlijden, bijvoorbeeld omdat die persoon de laatste is die het slachtoffer levend heeft gezien. Uit het onderzoek blijkt dan dat die persoon geen rol heeft gespeeld in het overlijden. Maar als podcastmakers die persoon opnieuw naar voor schuiven als potentiële verdachte, wordt die nodeloos opnieuw voor de leeuwen gegooid. Daar vrees ik wel voor”, vertelt D’havé. “Stel dat Céline en ik elk een podcast zouden maken op basis van hetzelfde dossier, dan zouden we elk een andere dader kunnen framen. Dat is het professioneel onbehagen dat we hebben bij truecrimepodcasts”, vult Van Cauter aan.

Hinderlijk

Nelen neemt het op voor de podcastmakers: “De makers van Serial kaderen heel goed dat ze geen onderzoekers of politieagenten zijn. Ze delen hun bevindingen en indrukken, maar laten ook voldoende ruimte voor twijfel bij de luisteraar. Het is belangrijk dat de luisteraar zelf een eigen keuze kan maken.” Dat de podcasts waargebeurde moordzaken opvoeren als een vorm van entertainment, vindt zij niet noodzakelijk fout. “Voor mij toont het succes aan dat mensen nood hebben aan meer dan enkel het sensationele verhaal of die korte krantenkop. Mensen willen doorklikken. Ze willen een breder beeld en zijn kritisch over wat hen voorgeschoteld wordt.”

Dat betekent niet dat journalisten en burgers zich daarom maar als ongeleide projectielen in een moordonderzoek moeten werpen. D’havé en Vanhecke waarschuwen voor “parallel onderzoek” in moordonderzoeken die nog gaande zijn. “Ik heb de persbelangstelling heel erg zien evolueren en soms ervaren wij dat als hinderlijk voor het onderzoek”, vertelt D’havé. “Het gebeurt dat ons de pas wordt afgesneden door de pers. Een journalist volgt dan een spoor of hoort een getuige, terwijl wij daar bewust mee wachten of gewoon nog niet aan toe zijn gekomen.”

Van Cauter ergert zich vooral aan het selectief lekken aan de pers door betrokken partijen. “Dat is geen onderzoeksjournalistiek. Dat is gewoon overschrijven van iemand anders. Echt onderzoek brengt iets naar boven dat nieuw is”, stelde hij scherp.

Tot slot moet er niet alleen oog zijn voor de nabestaanden, maar ook voor de daders. “Dat is misschien cru, maar het recht op vergeten geldt ook voor daders. Ik ken daders die geleerd hebben uit hun veroordeling en straf”, zegt D’havé. Mocht er een podcast gemaakt worden over hun misdaden, vindt zij dat er met zowel de nabestaanden als de dader een akkoord moet bestaan. “Dat is mijn persoonlijke mening”, verduidelijkte ze. Tegelijk is het panel zich ervan bewust dat het internet een geheugen is waar moeilijk mee te onderhandelen valt.

Is true crime nu schuldig of niet, zoals gevraagd werd aan het begin van het debat? “Doe maar voort”, richtte D’havé zich tot podcastmakers. “Maar betrek justitie wel bij het verhaal. Als jullie de waarheid willen achterhalen en wij ook, waarom zouden we dat dan niet samen kunnen doen?”

Artikel uit De Standaard, 9 november 2024

“Podcasts die gerechtelijke dwalingen blootleggen, kunnen bijdragen tot het rechtzetten ervan” | De Standaard

Foto: © Nick Decombel

“Een rok of V-trui dragen, was geen optie meer. We wisten dat hij ons zou aanraken.” Vier maanden van ongewenst seksueel gedrag, pesterijen en zelfs fysiek geweld. Dat moesten verschillende verpleegsters in het Gentse psychiatrisch centrum Karus naar eigen zeggen ondergaan. Twee van hen zouden zelfs aangerand zijn door hun collega. In de Gentse rechtbank stonden de dames opnieuw oog in oog met het “alfamannetje”, dat vandaag voor de meeste aanklachten de vrijspraak vraagt. “Ik ben impulsief en knuffel graag.” De rechter hechtte echter weinig geloof aan die uitleg.

Gemeenteraadsverkiezingen Gent heeft géén nieuw stadsbestuur. Ook niet na 14 dagen intensief onderhandelen. De achterban van de socialisten schoot het akkoord met N-VA af, waardoor Groen nu aan zet is. Maar hoe kijken de stroppendragers daar eigenlijk zelf naar? Van toppleiter Joris Van Cauter tot Luk ‘Pierke Pierlala’ De Bruyker: wij laten zes prominente stemmen aan het woord. “Hier valt eigenlijk niet te besturen.”

 

 

“Verder stoor ik me mateloos aan dat claimen van het Gentse DNA. Alsof wie op N-VA stemt plots een slechte Gentenaar is. ‘Gent is liefde’, hoor ik dan bij de actievoerders. En toch zie ik net het tegenovergestelde. Er liepen ook vrienden van mij mee in de betoging zondag. Ik heb daar mijn gedacht over, maar ga politiek niet tussen die vriendschappen laten komen. Ik hoop dat we niet afglijden naar nog meer polarisatie.”

“Ook moeten we denken aan wie thuis bleef. Akkoord, er trokken zondag duizenden mensen de straat op. Maar luisteren we enkel naar de luidste roepers? Het viel me overigens op dat de betoging een wel erg wit feestje was. Hoe denkt men in de Wondelgemstraat over de hele situatie. Dat zou ik wel eens willen weten.”

Nachtburgemeester Edmond ‘Mong’ Cocquyt: “Eigenlijk zou Vlaanderen de Amerikaanse verkiezingen moeten volgen, maar iedereen kijkt naar Gent”

 

 

Nachtburgemeester Edmond ‘Mong’ Cocquyt doopte Trefpunt, het café op de Vlasmarkt waar hij haast woont, vorige week nog om tot het Vlaams Huis. Hij hing een Vlaamse vlag buiten toen bleek dat N-VA mogelijk aan de macht zou komen. “Die vlag is de avond zelf nog gestolen. Dat was misschien een voorteken”, lacht hij.

De betoging van zondag noemt Cocquyt ‘wonderlijk’. Dat het akkoord is verworpen vindt hij ‘Gent op zijn best’. “We zwemmen weer in een zee van chaos. Zalig. Je moet weten: Gent is een eigengereide stad vol beuzakken. Dat hebben weer eens mooi bewezen. Hier valt eigenlijk niet te besturen.”

“Eigenlijk zouden we nu met zijn allen de Amerikaanse verkiezingen moeten volgen”, gaat hij verder. “Maar niks daar van. Heel Vlaanderen zit te kijken naar wat er in Gent gebeurt. Niemand weet hoe dit verder moet. We zitten in een totale impasse.”

Wie alvast niet moet klagen, is de horeca, aldus Cocquyt. “Er is zondagavond goed gedronken in Gent. Heel wat socialisten hebben stevig gevierd, wat dan weer goed is voor de omzet van de cafés. En zo moeten ook de liberalen content zijn. Is dat misschien de basis van een nieuw akkoord?”, oppert hij.

Beatboxer Serdi Faki Alici: “Dit is een overwinning voor de cultuursector”

 

 

Serdi Faki Alici, de bekendste beatboxer van Gent en ver daarbuiten, pinkte zondagavond een traantje weg toen hij hoorde dat het akkoord met N-VA was verworpen. “Ik sta aan het begin van mijn carrière in de culturele sector. Ik was er ondanks akkoord niet gerust op dat men niet zou snoeien in de middelen voor cultuur.”

“Ik ben dan ook drie avonden afgezakt naar de betogingen aan het stadhuis. Zondag was er echter niet bij. Ik vreesde dat het akkoord met N-VA er zou door komen. En dat moment wou ik eigenlijk niet in groep meemaken. Ik heb thuis een film opgezet tot ik plots telefoon kreeg. Ik kan nog altijd niet geloven wat er is gebeurd. Al mijn hele leven is links aan de macht in Gent. Dat moet ook zo blijven."

Cafébaas Tim Joiris uit de Overpoort: “We worden gegijzeld door 196 socialisten”

 

 

Met cafés als De Vagant en De Pallieter in zijn portefeuille is Tim Joiris al jarenlang een gevestigde waarde in de Overpoort. Hij is duidelijk geëmotioneerd als we hem maandagnamiddag opbellen. “Wie dicht bij het beleid staat, weet hoe vreselijk dit is voor onze stad”, zegt hij. “We worden gegijzeld door 196 socialisten die tegen het akkoord hebben gestemd. Deze impasse verdient een stad als de onze niet.”

Volgens Joiris viel er de afgelopen jaren amper te werken in Gent. “We reikten als ondernemers oplossingen aan, maar stoten telkens op de muren van de partijpolitiek. De plantvakken in de Overpoort of het inkorten van de Gentse Winterfeesten: allemaal beslissingen die niet met ondernemers zijn overlegd.”

“Men beseft hier in Gent niet dat het de ondernemers zijn die de taart bakken”, aldus Joiris. “En hoe groter die taart, hoe meer er verdeeld kan worden. Wat we nu meemaken is kafka tot in het absurde. Waarom zijn er eigenlijk verkiezingen geweest vraagt een mens zich op den duur af?”

Professor Arbeidseconomie (Universiteit Gent) Stijn Baert: “Een partijkaart kopen, getuigt van moed”

 

 

Gent telt 270.473 inwoners, maar in totaal stemden zondagavond 196 socialisten tegen het bestuursakkoord. Omgerekend is dat 0,073 procent van alle inwoners, zo schreef professor Michel Maus op X, het voormalige Twitter. Hij stelt zich dus ernstige vragen bij partijdemocratie bij Vooruit.

Stijn Baert is het daar evenwel niet eens mee. “Ik ben zelf een zwevende kiezer, maar ik heb respect voor mensen die partijkaarten kopen. Je vandaag politiek durven uiten dat vergt moed. Je krijgt dan ongetwijfeld veel kritiek te verduren, maar heeft zo ook zijn voordelen. Zo mag je mee bepalen welke koers Vooruit vaart."

“Iedereen die kritiek heeft op de interne werking van socialisten, raad ik aan om even te kijken hoe het er bij N-VA aan toegaat", zegt Baert. “Daar wordt er zelfs niet door de leden gestemd over bestuursakkoorden. Het is gewoon het partijbestuur dat beslist. Is dat dan zoveel democratischer?”

Zelf stemde Baert op 13 oktober op Groen. “Dan wil je uiteraard dat zij meebesturen", zegt hij. “Maar anderzijds moeten we ons consequent gedragen. De ene meerderheid is niet moreel superieur aan de andere. Als ik zag hoe de Jongsocialisten een foto posten op Instagram met ‘Fuck N-VA’, dan stel ik me toch ernstige vragen.”

Artiest Luk ‘Pierke Pierlala' De Bruyker: “Waarom kwamen de oude tenoren zich plots moeien?”

 

 

Luk ‘Pierke Pierlala’ De Bruyker schrijft al jaren eindejaarsconferences over de Gentse politiek. De gebeurtenissen van de afgelopen dagen geven heel wat stof. Al komt hij niet aan schrijven toe. “De hele situatie maakt me droevig. En dat is geen goede basis. Een conference moet humor bevatten, geen sarcasme.”

“Men speelt links en rechts tegen elkaar uit", aldus De Bruyker. “Ik omschrijf mezelf als links, en heb het voorgestelde bestuursakkoord dan ook met veel aandacht gelezen. Vriend én vijand moet erkennen: dat was een links akkoord. Zondagavond tijdens de stemming zijn oude socialistische tenoren als Herman Balthazar zich met de discussie komen mengen. Maar ik vind dat het aan de nieuwe generatie is om te besturen.”

“Ook moeten we ons afvragen wie hierbij gewonnen heeft”, zegt De Bruyker nog. “Enkel Groen had er voordeel bij om het akkoord te laten ontploffen, want zij zijn nu aan zet. Ik hoop dat ze het opgestoken vingertje nu achterwege laten, want erg verbindend is dit allemaal niet.”

“Het zaadje van deze impasse is zes jaar terug geplant. Bij de verkiezingen in 2018 was Groen afgetekend groter dan de socialisten. Ze hebben toen te veel gewild. Zes jaar lang is het zaadje kunnen uitgroeien tot een serieuze boom. Die etterbuil is nu opengebarsten. Dat moeten we onder ogen zien.”

 

Artikel uit HLN, 28 oktober 2024

Zo denkt bekend Gent over ongeziene politieke impasse: “Anneleen Van Bossuyt is toch Poetin niet?” | Gemeenteraadsverkiezingen Gent 2024 | hln.be

In ‘Klassenjustitie’ onderzoekt auteur Yasmien Naciri de blinde vlekken binnen het Belgische rechtssysteem. Worden mensen uit lagere klassen systematisch benadeeld? En wat zegt dat over ons juridisch landschap? Eén van de zaken die uitgebreid aan bod komt in haar boek, is die van Sanda Dia. Advocaat Joris Van Cauter, die één van de Reuzegom-leden verdedigde, zit mee aan tafel.

De afspraak - woensdag 23 oktober 2024 om 20:34 | VRT MAX

De Berliner Anwaltsverein organiseert al meer dan 20 jaar een conferentie waarop ze afgevaardigden van internationale advocaten- en balieverenigingen uitnodigen om gemeenschappelijke kwesties met betrekking tot de advocatuur te bespreken. Vorig jaar vond  de 21^e conferentie plaats en was het thema Die Anwaltschaft als Verteidigerin der Verfassungsgerichtsbarkeit (advocaten als verdedigers van Grondwettelijke rechtspraak). Ik had de eer om de Gentse balie daar te mogen vertegenwoordigen.

In welke mate vormt de rechtspraak van een Grondwettelijk Hof de democratische rechtsstaat. Of kan die rechtspraak ook een bedreiging vormen?

Uitermate boeiend om de antwoorden hierop vanuit verschillende landen te vernemen. Rechters in een Grondwettelijk Hof worden meestal – zoals  in België – “politiek” benoemd. Op die manier tracht men democratisch gedragen rechtspraak te bekomen. Wat nu met de opkomt van extreem linkse of rechtse partijen?

Op welke democratische manier ga je extreme partijen die hoog scoren bij de verkiezingen het recht kunnen (blijven) ontzeggen om deel te nemen aan de benoeming van rechters in het Grondwettelijk Hof? Hét antwoord daarop werd niet gevonden maar het debat was in ieder geval verrijkend en het is iets waar we moeten blijven over nadenken. Dit debat te hebben mogen voeren Unter den Linden met zicht op de Brandenburger Tor was een voorrecht.

Volgens Joris Van Cauter evolueren we naar een maatschappij waarin euthanasie een middel wordt tegen ontsporende gezondheiszorg- en vergrijzingskosten. Iedere serieuze ethische discussie ontbreekt.

De vraag naar crisishulp bij jongeren is de afgelopen vijf jaar met 40 procent toegenomen. Twee derde van die hulpvragen blijft onbeantwoord omdat er een tekort is aan plaatsen en personeel. De wachttijd voor jongeren die hulp vragen bij een centrum voor geestelijke gezondheidszorg loopt op tot 7 maanden. de wachttermijn voor euthanasie wegens psychisch lijden is 1 maand. Zelfs Etienne Vermeersch, de geestelijke vader van de euthanasiewet, vond dat een te korte termijn.

In praatprogramma's zie je geen artsen,  psychiaters of psychologen die getuigen over hoe een psychisch kwetsbaar iemand snel werd geholpen en terug zin in het leven heeft gekregen. In populaire kranten of tijdschriften lees je daar evenmin over. Die verhalen bestaan nochtans. Het zijn heldenverhalen die zich in alle stilte en anonimiteit afspelen.

De voorbije week stonden de Vlaamse media bol van de moedige beslissing die een bekend acteur had genomen om te sterven door middel van euthanasie wegens ondraagelijk psychisch lijden. Er wordt uitvoerig verslag gedaan van zijn laatste ontbijt, de berichtjes die zijn collega's van hem nog ontvingen net nadat hij was gestorven. Een goede vriendin getuigt dat ze nooit heeft geprobeerd hem op andere gedachten te brengen. Het afscheidsfilmpje dat iedereen nu online kan zien, is volgens een medisch ethicus het bewijs dat het allemaal goed is verlopen. Terzelfdertijd lazen we over de eerste 'klant' van de zelfdodingscapsule in Zwitserland. De uitvinder ervan krijgt uitgebreid een portret in deze krant onder de titel: "Waarom mensen dood willen? Dat kan me niet schelen."

De dood is lelijk

De rode draad doorheen al die verhalen is de esthetisering van de zelfgekozen dood. Alsof de dood iets moois is. Terwijl de dood lelijk is, op een primair dierlijk niveau. Een drama voor de overlevende vader, moeder, broer of zus. De zelfgekozen dood om welke reden ook, is de ultieme vorm van vrijheid en zelfbeschikking. En daar moeten we kennelijk alsmaar verder in gaan. We zijn gestart bij euthanasie wegens ondraaglijk fysiek lijden, zijn intussen bij euthanasie wegens ondraaglijk psychisch lijden en we zijn op weg naar euthanasie bij wilsonbekwaamheid, bij voltooid leven. En nu is er dus ook: hulp bij zelfdoding.

Begin deze eeuw vormde euthanasie een strikte uitzondering op het absolute verbod een ander te doden. Vandaag wordt het beschouwd als een recht en een medische behandelingsoptie die evenwaardig is aan andere opties. De wettelijke vereiste dat het moet gaan om "psychisch lijden dat niet gelenigd kan worden" wordt hoe langer hoe meer opgerekt. We gaan van principieel strafbaar, tenzij... naar principieel niet strafbaar, tenzij... Tussen droom en daad liefst zo weinig mogelijk wetten en praktische bezwaren. Er lijkt maar één weg te zijn die we uit kunnen en moeten. Dat biedt dan meteen ook een oplossing voor het zelfmoordprobleem. Albert Camus noemde dat in de De mythe van Sisyphus het enige serieuze filosofische probleem. Hij pleitte er niettemin voor om het leven - in zijn ogen in essentie zinloos - gepassioneerd te omhelzen. Pleidooien daarvoor hoor je niet meer, tenzij misschien bij een of andere oude man uit het Vaticaan, maar wie luistert nog naar hem? Iedere serieuze ethische discussie ontbreekt vandaag.

Ethische grenzen

Het is een schrikbarende evolutie waarin Nederland vooropliep. Het is ook daar dat de eerste tegenwind vandaan komt. Verschillende Nederlandse artsen en (kinder)psychiaters schreven recent het Openbaar Ministerie aan om de evolutie aan te kaarten dat de dood een behandeloptie is geworden. Ze wijzen op wat er kan gebeuren als je zo ongebreideld de moed prijst van wie kiest voor euthanasie wegens psychisch lijden. Als dat gepaard gaat met een slecht functionerende zorgverlening, dan wordt voor ernstig zieke, kwetsbare psychiatrische patiënten euthanasie een aantrekkelijkere behandeloptie dan een intensieve behandeling waarop je langer moet wachten. Ook voor naasten van iemand met een doodswens wordt het moeilijker om de moed erin te hoduen en verder steun te bieden als voordelen van euthanasie wegens psychisch lijden veelvuldig publiekelijk benadrukt worden. Het kan er zelfs toe leiden dat met hun moed ook de levenslijn breekt. In het ergste geval gaat de omgeving van iemand die psychisch lijdt impliciet druk uitoefenen om misschien toch maar een euthanasietraject te gaan bewandelen.

Er voltrekt zich een dystopische ontwikkeling naar een maatschappij waarin euthanasie een middel wordt tegen ontsporende gezondheidszorg- en vergrijzingskosten. In Nederland beginnen artsen zich vragen te stellen bij de ethische en medische grenzen die worden overschreden door euthanasie bij psychisch lijden onderdeel te maken van reguliere zorgaanbod. In Vlaanderen werken we er de wachtlijsten mee weg. En de begroting komt in evenwicht. Geen leed meer en iedereen gelukkig.

Artikel uit De Standaard, 27 september 2024

© nyt

Het kort geding dat voormalig Gents procureur Johan Sabbe had aangespannen tegen de Belgische staat in verband met zijn veroordeling uit 2021 voor grensoverschrijdend gedrag en aanranding, wordt woensdag niet behandeld door de Brusselse rechtbank van eerste aanleg. Het kort geding is zonder voorwerp geworden en zal geschrapt worden nu het Mechelse parket toch aan de slag wil met het dossier dat opgestart was na een klacht van Sabbe zelf. Dat bevestigt de advocaat van de voormalige magistraat.

Sabbe werd eind juni 2020 op non-actief gezet nadat er een onderzoek tegen hem was gestart. Een vrouw die als chauffeur voor de magistraat had gewerkt, beschuldigde hem van ongewenst seksueel gedrag op het werk. Sabbe ontkende dat hij zijn vrouwelijke chauffeur had betast in het kruis en aan de borsten, en zei dat het sturen van expliciete berichten en een foto in zijn onderbroek onderdeel was van een aantrekkingsspel tussen twee volwassenen. 

Het Gentse hof van beroep achtte zowel de aanranding van de eerbaarheid als het ongewenst seksueel gedrag op het werk bewezen, en veroordeelde Sabbe tot vier maanden cel met uitstel. De verdediging ging tegen die veroordeling in Cassatie maar kreeg daar ongelijk. 

Sabbe liet echter verder onderzoek uitvoeren, door een forensisch bureau en een Mechelse onderzoeksrechter, naar de berichten die hij met het slachtoffer uitwisselde en de berichten die zij met een vriendin uitwisselde. Die zouden volgens de voormalig procureur aantonen dat er van ongewenst seksueel gedrag geen sprake was. Ook zou uit de berichten gebleken zijn dat het onderzoek niet onafhankelijk en onpartijdig gebeurde. 

LEES OOK. Oud-procureur Johan Sabbe dient klacht in tegen voormalige chauffeur: “Ze maakte een monster van mij, maar haar berichten tonen het tegendeel”

Dat gerechtelijk onderzoek is intussen afgerond en het dossier werd overgemaakt aan het Mechelse parket voor eindvordering, maar in een brief aan Sabbe zou het parket eind april laten weten hebben dat het van plan was om het dossier pas voor de raadkamer te brengen nadat dat verjaard is. Volgens het parket zou het immers gaan om een drukpersmisdrijf dat enkel door een hof van assisen kan worden behandeld, maar daarvoor zou de zaak niet zwaar genoeg wegen.

Sabbe stapte daarop naar de kortgedingrechter in Brussel om het openbaar ministerie te dwingen het dossier toch voor de raadkamer te brengen. Daar zou het dossier woensdag behandeld worden, maar die zitting gaat uiteindelijk niet door.

“Het Mechelse parket heeft blijkbaar zijn fout ingezien en ons laten weten dat het dossier toch voor de raadkamer zal gebracht worden, vermoedelijk in juli”, zegt meester Van Cauter. “Het parket neemt weliswaar geen standpunt in over de aan- of afwezigheid van eventuele aanwijzingen van schuld, en een eventuele doorverwijzing, maar meent dat het dossier naar een andere onderzoeksrechter in een ander arrondissement moet overgeheveld worden. Het lijkt er sterk op dat niemand deze hete aardappel op zijn bord wil krijgen en iedereen die zo snel mogelijk aan iemand anders wil doorspelen.”

Artikel uit Het Nieuwsblad, 25 juni 2024

Foto: © Frederiek Vande Velde

De gewezen Gentse procureur Johan Sabbe (64) legt zich niet neer bij zijn veroordeling uit 2021 voor grensoverschrijdend gedrag en aanranding. Hij heeft nu op zijn beurt een klacht ingediend tegen het slachtoffer, zijn toenmalige vrouwelijke chauffeur. Er zijn gewiste WhatsAppberichten tussen hen twee opgedoken, en daaruit blijkt volgens hem dat er van dwang en ongewenst gedrag helemaal geen sprake was. Maar de berichten tonen nog iets veel opmerkelijkers aan.

Faroek Özgünes 07-06-24

“Het onderzoek naar misbruik in de kerk is dood. Maar de begrafenis wordt altijd opnieuw uitgesteld.” Joris Van Cauter, de advocaat van bisschop Roger Vangheluwe, noemt de Operatie Kelk een grote mislukking. En dat is volgens hem de schuld van justitie, en niet het gevolg van een doofpotoperatie.

Mark Eeckhaut

Joris Van Cauter is sinds 14 maart 2012 als advocaat van de gevallen bisschop Roger Vangheluwe betrokken bij Operatie Kelk, het gerechtelijk onderzoek naar seksueel misbruik in de kerk en naar het bestaan van een doofpotoperatie. Na het ontslag van de bisschop in april 2010 kwam een tsunami aan onthullingen over misbruik in de kerk op gang. “Er is historisch gezien veel seksueel misbruik geweest binnen de kerk. Dat kan niemand ontkennen. Vroeger was de kerk overal: in de sportclub, de zorg, de jeugdbeweging, op school. Vandaag is de kerk daar veel minder aanwezig of zelfs verdwenen, maar het misbruik is niet weg. De machtsrelaties zijn verschoven. Maar het zijn vandaag nog altijd mensen die macht hebben – leraren, politici, mediafiguren – die zich aan misbruik bezondigen. Macht is het sleutelwoord.”

Van Cauter is er oprecht van overtuigd dat er geen doofpotoperatie in de kerk bestaat of bestaan heeft. “Het klopt wel dat de kerk tot 20 jaar geleden en allicht ook daarna niet wist hoe om te gaan met seksueel misbruik in eigen rangen. Maar dat was niet alleen in de kerk het geval. Het bewustzijn over de ernst van misbruik is in de maatschappij sterk geëvolueerd.”

Op 24 juni 2010, toen Operatie Kelk van start ging, was u nog niet betrokken bij de zaak?

“Toen de speurders binnenvielen in het aartsbisschoppelijk paleis en de Sint-Romboutskathedraal, zag ik zoals iedereen die avond op televisie hoe de politie dozen met documenten uit de ramen van het aartsbisschoppelijk paleis gooide. En ik hoorde in de media hoe ze de crypte van kardinaal Mercier hadden opengemaakt op zoek naar zogezegd verborgen geheime documenten. Ik maakte me toen al de bedenking dat een onderzoek dat gevoerd wordt met de camera’s erbij, gedoemd is om te mislukken. Na de bekentenis van Vangheluwe dat hij zijn neef had misbruikt, spoelde een golf van terechte verontwaardiging over ons land. Maar justitie moet boven die verontwaardiging staan. En dat heeft ze met Operatie Kelk niet gedaan. De gretigheid waarmee justitie van start is gegaan, was de basis van foute beslissingen.”

Wat was volgens u juridisch fout met die huiszoekingen?

“Als de onderzoeksrechter bij iemand thuis een huiszoeking doet, moet hij concrete aanwijzingen hebben dat daar bewijzen zijn te vinden voor het misdrijf dat hij onderzoekt. Een onderzoeksrechter mag niet zomaar in iemands huis binnengaan om daar eens rond te neuzen. Eerst moet op papier staan wat hij onderzoekt en over welke aanwijzingen hij beschikt.”

“Maar de enige aanwijzing waarover de onderzoeksrechter toen beschikte, was een warrige verklaring van Godelieve Halsberghe die tussen 2000 en 2009 de voorzitster was van de commissie seksueel misbruik in de kerk. Zij had horen zeggen dat er ‘geheime dossiers’ over seksueel misbruik verborgen lagen in de Sint-Romboutskathedraal in Mechelen. Een broodjeaapverhaal, waar ze later op terugkwam. Maar voor de onderzoeksrechter volstond dat om de politie overal huiszoekingen te laten verrichten. Dat is juridisch niet correct.”

De kerk heeft meteen na het begin van Operatie Kelk geprobeerd om de huiszoekingen door een hogere rechtsinstelling nietig te laten verklaren. Waarom niet het hoofd buigen en meewerken aan het onderzoek?

“Als er een juridische procedure tegen u gevoerd wordt, is op de grond gaan liggen en over u heen laten lopen geen optie. Een verdachte moet dan zijn stem laten horen en zeggen dat de fundamentele principes er voor iedereen zijn. Ook voor de kerk. Dat heeft niets te maken met verantwoordelijkheid ontvluchten. De kerk heeft al meteen na het ontslag van Vangheluwe in een pastorale brief van mei 2010 haar verantwoordelijkheid erkend en expliciet gezegd dat ze de ernst van het misbruik en de gevolgen ervan onvoldoende heeft onderkend en in het algemeen is tekortgeschoten.”

“De commissie-Adriaenssens was in april 2010 aangesteld door de kerk om slachtoffers hun verhaal te laten doen. Die commissie leverde ernstig werk, daar was iedereen het over eens. Maar ook haar dossiers zijn die 24ste juni in beslag genomen. Het gerechtelijk onderzoek heeft het werk van die commissie onmogelijk gemaakt. Er zijn in de jaren daarna verschillende arbitrageprocedures opgestart door de kerk om te proberen met de slachtoffers tot een financieel vergelijk te komen. Op die manier zijn veel mensen geholpen en vergoed geweest. Nu wordt dat allemaal onder de mat geveegd. De kerk is nochtans heel ver gegaan. Ook in zaken die lang verjaard waren of voor de rechtbank niet bewezen waren, zijn vergoedingen betaald. Dat is uniek.”

Advocaat Walter Van Steenbrugge die optreedt voor een groep slachtoffers, zegt dat al kort na het begin van Operatie Kelk binnen het gerecht in samenspraak met de kerk clandestiene zittingen zijn opgezet om het onderzoek te saboteren?

“Hij heeft het dan over de zittingen van de kamer van inbeschuldigingstelling (KI) waarbij de huiszoekingen van Operatie Kelk nietig zijn verklaard. Ik hoor meester Van Steenbrugge zeggen dat dit du jamais vu is. Nochtans is hij de eerste om de nietigheid van een onderzoek te vragen als hij een cliënt verdedigt bij wie de politie 200 kilogram cocaïne vindt, maar waarbij de huiszoeking er op een foute juridische basis is gekomen.”

“Dat bij twee zittingen van de KI in 2010 de burgerlijke partijen – in casu Van Steenbrugge – niet werd uitgenodigd voor de debatten over de nietigheid, vindt hij reden genoeg om te spreken over clandestiene zittingen. Terwijl de discussie over of de slachtoffers aanwezig mochten zijn op die zittingen, louter een discussie is over de interpretatie van de wet die dat regelt.

“In een latere fase van de procedure ben ikzelf als advocaat van Vangheluwe ook een keer niet uitgenodigd door de KI. Ik ben naar het Hof van Cassatie gestapt en dat heeft ons gelijk gegeven. Maar ik heb toen niet geroepen dat die eerste zitting ‘clandestien’ was. Er zijn advocaten die iedere zaak die niet verloopt zoals zij dat wensen, een falen van justitie noemen en zeggen dat het systeem ‘rot’ en ‘corrupt’ is. Ik doe daar niet aan mee.”

“Van Steenbrugge heeft het ook over een derde ‘clandestiene’ zitting waarbij de KI in maart 2014 besloot het in beslag genomen archief van het aartsbisdom terug te geven. Die dozen met documenten hebben bijna vier jaar op de griffie gelegen, zonder dat Van Steenbrugge ze is komen inkijken. De speurders hebben er de relevante stukken uit gekopieerd. Daar is niets bezwarends in gevonden. Daarna heeft het aartsbisdom die stukken teruggevraagd en teruggekregen. Ook daar is niets clandestiens aan.”

Walter van Steenbrugge is niet de enige die vermoedt dat de kerk druk heeft proberen uit te oefenen op het gerechtelijk onderzoek. De Hoge Raad voor de Justitie heeft Operatie Kelk doorgelicht en stelde in zijn rapport van 16 april dat er ‘indicaties’ van druk zijn vanuit de kerk op het gerecht.

“De Hoge Raad is dat onderzoek begonnen na de commotie die de uitzending Godvergeten in september 2023 heeft veroorzaakt. Ik heb gevraagd aan de Hoge Raad om ook gehoord te worden, vergeefs. Blijkbaar was het principe van woord en wederwoord niet zo belangrijk, want de Hoge Raad heeft wel uitgebreid met meesters Van Steenbrugge en Mussche gepraat. Misschien moet ik dat voortaan een clandestiene zitting van de Hoge Raad noemen? (lacht). Ik ben ontgoocheld over dat rapport. De Hoge Raad schrijft in zijn conclusies dat hij geen formele bewijzen heeft dat de kerk druk heeft uitgeoefend. Maar door het op die manier te zeggen, suggereer je natuurlijk wel dat er iets aan de hand is. Voor de rest gaat de Raad niet verder dan het herhalen van enkele onbewezen roddels.”

“De Hoge Raad is zelf in opspraak gekomen door fraude bij het magistratenexamen. Ik stel me de vraag of de Raad na die fraude nog wel recht van spreken heeft. Hij had na dat schandaal beter de eer aan zichzelf gehouden en collectief ontslag genomen.”

Een van de aanbevelingen van de parlementaire commissie misbruik die donderdag haar conclusies voorstelde, is dat er na de verkiezingen een nieuwe parlementaire commissie komt die onderzoekt of de kerk Operatie Kelk heeft gesaboteerd?

“Ik denk niet dat dit veel zin heeft. Onderzoekscommissies zijn er in eerste instantie om politieke verantwoordelijkheden te bepalen, niet om misdrijven vast te stellen. Daarvoor dient een strafonderzoek. Maar een strafonderzoek openen op basis van roddels, wat is daar de zin van?”

Het onderzoek-Kelk werd 14 jaar geleden opgestart. Kan het volgens u ooit nog tot iets leiden?

“Veel slachtoffers van seksueel misbruik die tot op vandaag weinig of geen aandacht hebben gekregen, hebben voor een andere aanpak gekozen dan de juridische weg. Velen onder hen hebben erkenning en, in de mate van het mogelijke, financiële compensatie gekregen. Anderen hebben hun hoop in justitie gesteld. Zij zijn vandaag slechter af. Dat is niet de schuld van de kerk, wel van de verantwoordelijken van het gerechtelijk onderzoek en de ondoordachtheid waarmee ze aan hun onderzoek zijn begonnen. Velen hebben ook geloofd in de burgerlijke procedure die meester Van Steenbrugge heeft aangespannen. De paus en het Vaticaan zouden veroordeeld worden. Maar die procedure is gestrand voor het Europees Hof voor de Rechten van de Mens, zoals verwacht kon worden.”

“Misschien had justitie sneller duidelijkheid moeten scheppen en een pijnlijke boodschap brengen. Die boodschap is dat Justitie niets meer kan doen aan zaken die soms meer dan 50 jaar oud zijn. Het onderzoek naar misbruik in de kerk is dood. Het is alleen nog niet begraven. De begrafenis wordt altijd opnieuw uitgesteld, tegen beter weten in.”

Artikel uit De Standaard 4 mei 2024

Foto: © Frank Bahnmuller